Rasulullah Efendimizin (s.a.v) yürüyüs sekli

[Su]

Ebu Hüreyre (ra) anlatiyor:

"Ben Resulullah Efendimizden daha güzel birisini görmedim; sanki günes, onun mübarek yüzünde devrediyor gibiydi. Peygamber Efendimizden daha hizli yürüyen birisini de görmedim; yürürken adeta yeryüzü ayaklari altinda dürülürdü. Bizler, arkalarindan giderken, geri kalmamak için büyük çaba harcardik."

Hz. Ali'nin torunlarindan Ibrahim b. Muhammed (ra), "Dedem Hz. Ali, Resulullah Efendimizi tanitirken söyle derdi: "Resulullah Efendimiz, yürürken, adeta yokus asagi inercesine, ayaklarini sertçe kaldirirlardi"111 diyerek, Peygamberimiz (sav)'in rahat bir yürüyüsü oldugunu belirtmistir.

Hz. Yezid Ibni Mirsad (ra) ise söyle demistir:

"Yürüdügü zaman vakarli fakat hizli giderdi. Yanindakiler ona yetisemezdi."

Hz. Ebu Atabe (ra)'den:

"Yürürken kuvvetli adimlarla yürürdü."

"… Yürürken, ayaklarini yerden biraz kaldirip önlerine hafif egilerek yürürlerdi. Ayaklarini ses çikarip toz kaldiracak sekilde yere sert vurmazlar; adimlarini uzun ve seri atmakla birlikte sukunet ve vekar üzere yürürlerdi. Yürürken, sanki meyilli ve engebeli bir yerden iniyor görünümünü arzederdi. Bir tarafa dönüp baktiklarinda, bütün vücudlari ile birlikte dönerlerdi. Rastgele saga sola bakmazlardi. Yere bakislari, göge bakislarindan daha çoktu. Çogunlukla göz ucu ile bakarlardi. Ashabi ile birlikte yürürken, onlari öne geçirir kendileri arkada yürürlerdi. Yolda karsilastigi kimselere, onlardan önce hemen selam verirdi."

"Hep harekati mutedil idi. Bir yere azimetinde (Yola çikmak, gitmek) acele ve sag ve sola meyletmeyip, kemal-i vekar (agirbasliligin olgunlugu) ile dogru yoluna gider ve fakat sür'at (hizli) ve sühulet (kolaylikla) ile yürür idi. Söyle ki; adeta yürür gibi görünür, lakin yaninda gidenler, sür'at ile yürüdükleri halde geri kalirlar idi."